Een storm die raast. Met grote woeste golven overspoelt hij mij. Onverwachts. Maar ik heb goeie zeilen. Godzijdank. Twintig jaar lang heb ik erover gedaan. De juiste stof uitgezocht. Druk onderhandeld. Over de juiste kwaliteit. En dan de prijs. Dat was een dingetje. De hoofdprijs is betaald. Maar ik had ze! Joechei. Een eerste overwinning. En dan de kleur. Niet te vergeten. Kleur is belangrijk! Ik heb jaren gedaan over die keuze. Zwart, of grijs, en langzaam koos ik kleur. Van zacht en soft naar heel langzaam een diepe echte kleur. Spoeling na spoeling na spoeling. De rafels van het doek heb ik stuk voor stuk onder handen genomen. Met de hand. Steek voor steek. Ik heb ze bekeken, van voor naar achter en weer terug. En ze met blote handen bewerkt. Nooit weg, maar netjes naar achteren. Uit het zicht. Ter voorkoming van verder rafelen zeg maar. Maar zonder boot zijn mijn zeilen waardeloos. Mijn boot is nu van hout. Levend materiaal heb ik gekozen. In tegenstelling tot mijn
Als je mijn eerdere blogposts hebt gelezen, dan kan je daaruit wel opmaken dat ik niet echt een rustige, gezellige, voedende jeugd heb gehad. Ik kan daar nog heel wat laadjes over opentrekken, maar niet nu. Het gegeven is er nou eenmaal. Je kiest je leven als kind niet uit. Je beland in een gezin met haar eigen context. Met vooral altijd en eeuwig een glimlach naar de buitenwereld. Keurig, netjes, alles op orde. Niet. Ik kan wel stellen dat ik psychisch en lichamelijk onderuit ben gegaan. Op verschillende momenten in mijn leven. Wat meer en vaker dan de meeste mensen. Schat ik zo in. Waardoor ik op diverse momenten me een eenling heb gevoeld. Ik wist meer van het leven dan de meeste van mijn leeftijdgenoten. En aangezien dat dan niet aansluit voel je je daar alleen in. Niet dat iemand dat denk ik gemerkt heeft. Ik heb me altijd goed kunnen 'aanpassen'. Te goed ben ik bang. Ik heb gedurende mijn jeugd geleerd me aan te passen naar de buien, gemoedstoestanden van anderen. D